1) ปกติมนุษย์มี sense ที่จะเห็นอกเห็นใจและช่วยเหลือกัน แต่ในเวลาโรคระบาด ที่ทุกคนต่างระแวงระวังตัวเอง ไม่มีใครกล้าออกมาช่วย ทำได้เพียงแง้มประตูหน้าต่าง ก้มลงมาดูความตายของเพื่อนบ้าน ด้วยความหวาดกลัว
2) โรคระบาดนี้กำลังพรากความเป็นมนุษย์ไปจากเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากให้มันเป็น ไม่มีใครอยากทนเห็นคนตายลงต่อหน้า ค่อยๆหมดลมหายใจ โดยที่ไม่ช่วยเหลือ ทุกคนมีความเป็นคนทั้งนั้น แต่มันทำได้ “มอง” ดูความตายตรงหน้า หดหู่อย่างมาก
3) โรคทางสังคม เป็นโรคที่รัฐไม่ควรรักษาไว้ เพาะเชื้อให้อยู่นาน เพราะมันกัดกินประเทศ และทำให้เราต่างลดทอนสุขภาพจิตอันดี และลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ของเราลงไป โดยที่เราไม่ได้อยากเป็น อยากปล่อยให้เกิด
4) นี่ไม่ใช่การมาตำหนิกันและกันว่า ทำไมไม่ไปช่วยคนอื่น (เพราะนอกจากโทรหาเจ้าหน้าที่ เราช่วยกันเองไม่ได้จริงๆในยามนี้) แต่คำถามคือต้นตอของสาเหตุที่ทำให้เกิดการเจ็บตายในวงกว้าง ทำไมไม่ถูกแก้ไขและจัดการโดยไว รัฐทำอะไรอยู่ในขณะนี้
5) การฆ่าตัวตายกำลังจะเป็นวิกฤติทางสุขภาพจิตที่เราไม่อาจเลี่ยง เพราะรัฐไม่สามารถควบคุมสุขภาพจิตของคนชาติให้เป็นปกติได้ ความรุนแรงทางอารมณ์จะพุ่งสูง ความหดหู่ สิ้นหวัง ท้อแท้ และหมดกำลังใจกองอยู่เต็มประเทศในขณะนี้
เราก็อยากช่วยคนอื่น แต่วันนี้ เราเอง ลำพังตัวเอง เรายังไม่รอดเลย
